Pośród ogrodu

Tuż po drodze roztacza się ogród świata,

barw tysiąca, aż się w oczach wszystko mieni.

Obok rzeczka płynie z wolna i się złoci,

gdy ją słońce lekko muska,

pośród kwiatów błękitnieje i zieleni.


Na dnie piasek połyskuje wśród kamieni,

a na fali unosi się piękny wieniec,

upleciony z żywych kwiatów,

jaśniejących  w blasku słońca,

co w ich płatkach się przegląda,

w delikatnych barwach pląsa.


Ogród pełen jasnych barw,

jakby tego było mało

nad nim niebo swe błękity rozpostarło

i wydaje się tak bliskie,

że wystarczy sięgnąć dłonią, by je dotknąć.


Słońce właśnie się schowało,

może deszcz pokropi kwiaty,

by rozkwitały jeszcze bardziej,

ale czy jest to możliwe,

gdy są piękne, niczym żywe baletnice,

które tańczą w świetle słońca.


Ogród świata bliski sercu i otwarty,

aby każdy kto zapragnie go odwiedził

i pozostał w jego barwach.