Postscriptum

„Nie szkoda róż, gdy płoną lasy”

Nie szkoda czasu na miłość,

na nić przyjaźni, która łączy  ludzkie losy.

Nie stracony to czas, lecz najpiękniejszy,

gdy miłość i przyjaźń na zawsze połączy.

 

Bóg Jest Miłością. ** Obdarował człowieka całym bogactwem: wiedzą, wolną wolą, wszelkimi możliwościami we wspólnym istnieniu . Człowiek mając te dobra w sobie, wystarczy aby starł się, pracował na poletku swoim i budował swe życie wspólnie z innymi. Bóg obdarzył człowieka wskazówkami jak należy żyć, by nie niszczyć a budować wspólnie. Nie zniewolił, a dał mu wolność całkowitą na ten czas życia na ziemi ( wszak krótki to czas w stosunku do wieczności ) Jak człowiek żyje, jak odnosi się do współbraci ,takie sobie i innym gotuje życie, bo nie jest odosobniony, lecz połączy więzami współistnienia z innymi . Zatem tak nas życie doświadcza jak nim wspólnie kierujemy. ** Bóg nie zmienia swego zdania, które jest doskonałe ( choć dla człowieka może być nie zawsze zrozumiałe w obecnym życiu i nic w tym dziwnego) i jak raz postanowił ,tak do końca wypełni. Zna każde swe dziecko i czuwa nad wszystkimi i wszystkim, a gdy człowiek nie słucha jego wskazówek i sam sobie chce być żeglarzem i okrętem ( wszak ma ku temu dane prawo ), więc sam od siebie zależy w danym sobie czasie i swych współbraci. Doznaje własnych i wspólnych doświadczeń, które wynikają z decyzji podejmowanych na własny i wspólny rachunek. Jak własne postępowanie nie wychodzi na dobre we własnym i wspólnym działaniu, sami sobie wymierzają karę, lub nagrodę za dobre (mądre ) działanie ... ** Bóg dał człowiekowi wolną wolę i wskazówki co dobre co złe, nie zniewolił go ( miłość nie zniewala, a ukazuje konsekwencje czynów ), lecz też nie pozostawił bezbronnego, bezradnego, w nieświadomości, a wyposażył szczodrze, pozwolił mu spróbować własnego, niezależnego życia...